Kış Güneşi Şiiri - Ahmed Fehim Solak

yapraklar düşerken yere,
gökyüzü kapatırken kendini,
yağmur dinmez bir acının eşiğinde,
zamanın önemi yok şimdi sevgilim.
akrebin yarışı yelkovanla
yalnızlık bir vaktin içerisinde
gece yada gündüz şimdi önemli değil sevgilim.
mevsimlere sorma beni,
yaprakların geçtikçe üzerinden sarıya ha döndü ha dönecek.
karaya vuran hırçın dalgalar bilir beni
seni ne kadar çok beklediğimi rüzgarlara sor en çok,
samyeli ile aramız bozuk biraz,
karayel iyi bilir beni,
anlatsın sana seni ne kadar çok beklediğimi.
bir eyülden çıkıyorum şimdi,
yolları dar ve uzun,
bilirsin inatçıyımdır biraz bırakmam ekimin peşini.
bir lodos peşindeyim ben,
arkama bakmadan koşuyorum,
yalın ayak geçiyorum cumartesileri,
kasım bir başka bu sefer sevgilim.
aynalar da göremiyorum kendimi,
yarımsın diyor yalnızsın bırak artık peşimizi.
gecelerde küs bana bulamıyorum seni,
iyice hırçınlaşıyorum artık,
yıldızlar bir bir dönüyor arkasını,
ve en sonunda kutupyıldızı,
yönümü kaybetmek üzereyim, korkuyorum.
bir aralık kaldı geriye,
nefesim azalıyor, sabrım tükeniyor sevgilim.
Nazım Hikmet geliyor aklıma,
6 Aralık 1945 " onlar ümidin düşmanıdır sevgilim..."
ve tekrar kalkıyorum ayağa,
lodosu hissediyorum artık
beyaz örtü çekiliyor yeryüzünden.
kendimi Eminönü'nde buluyorum,
saat 07:15 bir simit bir çay alıyorum kendime.
galata tam karşımda bütün ihtişamıyla,
balıkçılar oltalarını hazırlıyor,
deniz ile konuşuyor bir amca,
haliçe çok kızmış,
"eski tadı yok istanbul'un" diyor.
ve birden vapur düdüğünün sesi geliyor,
bir denizci babadan çözüyor bağlarını.
saat 07:28 kendimi kadıköy vapurunda buluyorum.
poyraz ile lodos kavgaya tutuşuyor,
gökyüzü bulutların arasında.
martılarla ben lodosun yanındayız,
kalan simidimi onlarla paylaşıyorum.
ve kadıköy.
hikayemiz tamda burada başlıyor sevgilim,
alabildiğince yürümek istiyorum sahili,
hiç görmediğim sonunu görmek istiyorum.
moda parkınayım kıyıların dibinde bir bank.
kavgayı lodos kazanıyor, dalgalar durulmuş ve gökyüzü,
bulutlar perdesini kaldırıyor güneşten.
karanlık ve soğuk kaçıyor yeryüzünden,
sonbahardan kışa kalan hüzün ve yalnızlık kavruluyor güneşte.
günahlar bir gölgenin eşiğinde
ve bir beden.
seni özlüyor, seni merak ediyor sevgilim.
seni arıyor durmadan,
avuçları senin için terliyor,
duymuyorsun boğazımda düğümlenen kelimeleri,
gözlerime hapsettiğim aşkı görmüyorsun,
yüreğimde tıkalı kalan özlemi bilmiyorsun sevgilim.
ve nüksediyor bedenim tekrar sana,
Neredesin Kış Güneşim?