Göz uyandı görünce güneşi
Aldırmadı kıştan kalan günlere
Evecen ve özlemle
Eritti buzdan kristalleri yavaş yavaş
Umut akıttı özüne
Dallar esnedi sabaha
Karakıştan kalma kuz soğuğunda
Ürperdi ve kalktı
Topraktan tutunarak ayağa
Bir sızı derinde
Anladı gözlerini açınca
Belli ki acımasız geçmiş karakış
Bir bir düşmüş kolları
Kendinde değildi ki hatırlasın olanları
Kırılganlıklara inat
Sevgi yüklendi
Hüzün dolu gözyaşlarında
Cemreler düştü peş peşe
Önce yumuşattı gökyüzünü
Sonra indi aheste aheste suya
Can verdi toprağa
Ve gülümsedi yürek
Kendini hapsetmiş insanlığa
18.03.2009-Tokat
Ünal KarKayıt Tarihi : 19.3.2009 12:34:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ünal Kar](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/03/19/kis-gunesi-23.jpg)
Sevgi yüklendi
Yükünüz her daim sevgi olsun
Saygılarımla
Aldırmadı kıştan kalan günlere
Evecen ve özlemle
Eritti buzdan kristalleri yavaş yavaş
Umut akıttı özüne
UMUTLAR HEP BAŞARIYA OLSUN GERÇEĞİ TATSIN
KUTLARIM ÜNAL BEY SEVGİYLE.
TÜM YORUMLAR (11)