Kış Güneşi Şiiri - Şeref Bayram

Kış güneşi;
Karanlık bedenimin üzerinde üşüyen vehim çiçeklerinin temennisi,
Bir sonraki baharda açmayı güden hayallerin ta kendisi,
Ne kışım, ne güneşim, ne hava nede su.

Adem derler adıma,
Önce cennetten kovuldum, şimdi buradayım.
Neymiş bu aşkın hesabı?
Binbir evladımın evlatlarını da kara toprakta yoğurdum.

İşte! Gün bu gün.
Kalem tutan ellerde bir haberci,

Şehrin tüm ışıkları sönük,
Ya gönüllerin sönmeyen pervasız ateşi,
Her doğan günle ağaran, her gönülde yanan bir ışık,
Her gönülde yanan bir ışık,

Ya benim gönül pencerem,
Ya içi; yarin tel tel süzülen saçlarından savruk,
Endamının gölgesinde eriyen isli bir mum.