Kış geldi Şiiri - Nevzat Yazıcı

Kulağımda inceden, bir ıslık bir uğultu.
Arkasından ansızın bir fırtına bulutu.
Peşinden ardı sıra! yeri göğü inleten,
Kalplere korku salan bir şimşek bir gurultu...

Herkes koşuşturuyor her yerde bir hareket.
İçimde bir daralma bir sıkıntı bir kasvet.
Tepemde göğe doğru yalçın buzul dağları.
Sırtım yaz sıcağına gönlüm güneşe hasret...

Dışarda kuru ayaz, hava kar yoğuruyor.
Zemheri kış kapımın eşiğini zorluyor.
Kimi kendi halinde zevki sefada iken,
Kimisi de aç susuz, bir tas çorba bekliyor...

Şöminenin başında oturmuşsun ne çıkar.
Sokaklarda soğuktan tir tir titreyenler var.
Garip! bin bir telaşla, ekmek derdine düşmüş.
Zengin kendi halinde her taraf kapı duvar...

Yüreğim acı çekmiş, sızlamış ne yazar ki.
Haykırsam feryat etsem sesimi kim duyar ki.
Bencil benliğim bile, merhamete gelmişken.
İçim yanıyor içim, dilim nasıl susar ki...

Bir düşünün" sen ben o, her canlı ayrı bir can.
Ne fark eder; sonuçta sen insan o da insan.
Eğer ki içimizde acıma hissi yoksa,
Kimin umurunda ki, Mısıra sultan olsan...

Neticede her insan, canlıdır can taşıyor.
Ölünce can ölüyor, yaşarsa can yaşıyor.
Doğum" ölüm arası... insanın imtihanı,
Hayat' canlıya ALLAH! can verince başlıyor...

Gelin el ele verip; canları koruyalım.
Duygusallık yetmiyor duyarlı da olalım.
İnsanca paylaşmanın insanlık olduğunu,
Hem unutturmayalım, hem biz unutmayalım..!

Şair Nevzat; bir düşün! işin neresindesin.
Bu işler öyle kolay, değil iyi bilesin.
İnsanlık olmadığı yerde, insan mı olur,
Sen insanları sev ki, Allah'ta seni sevsin..!

Şair Nevzat YAZICI