Kış Çocuğu Şiiri - Nurşah Şenel

Bir kış çocuğu gelsin aklına
çöp konteynırları neşesi kaçmış karla dolduğunda...
Yaprağı yağmalanan ağaç soyulmuş derisi sızlayana kadar
ve hali hazırda beklediği bir yel darbesi kadar, o kadar...
böyle bir kışta yüreğin daldığında uzak uzaklıklara,
günler sararmaya başladığnda
ve hazan bir kere daha yaşayıp yaşlandığında
bir kış çocuğunu anımsa
gelecek az zaman sonra,
mevsim hazan ertesine koşuşturunca...

Kış çocuğu doğduğunda neşesi çığlık çığlığa...
Şimdi ise,
bir kış çocuğu getir ki aklına
kıştan bıkmış yazı dileyen...

Kara bulanmış dilek ağacının her bir kumaş parças...ı
Birilerinin unuttuğu bir yerde ruha bürünmüş bir dilek ağacı,
bu kış çocuğunun medet umduğu.
Ve dizlerinin üstüne çökmüş ağacın dibindeki kış çocuğunun yüreği
bekliyor...
Özlüyor bu kış çocuğu
Sevilmeyi de bilmiyor