Kış Çiçekleri Şiiri - Melek Dalgıç

Yağmurlu bir İstanbul
Sabahında
Güneş peçesini çekmiş
Gülümseyen yüzünü saklamışken
Tarafına
Bir simidi bölüştüğüm
Martılarla mektuplar yolluyorum
Suskunluğun dili
Kayıp zamanın telafisi bütü yok
Geçmişi süpürdüm
Eşitsizlik eşitlendi
Eksik belki de dündü
Sıfırdan öteye gitmeyen
Silik zamanda
Mevsimsel bir göçü bitirdim
Şimdi kış çiçeklerinin
İçinde ansızın
Biten dört yapraklı yonca
Meğer uzağımda ararken
Yakınımda
Kalbim
Bayram çocukları
Yeni bir beyaza bürünürken
Parmağımda
Verilmiş bir söze akid
Günlerin kıyısında
Dolaşırken
Geceme düşen
Çay karası gözleri
Rıhtımın koyunda hayali
Sevmek
Bu denli mi güzel
Bir yaz akşamı
Sıcaklığında
Sanki bütün türküler bana
Nağmeleriyle nazında
Ya o gülüşüne
Takılan
Gözlerimde
Kalbine konuşmadan inen
O sözcükler
Bir suskunlukla
Bir tebessüm
Sana binlerce evetler