Epeyi eski zamanlardaydı kışların en sertini yaşıyordu gönlüm kalın bir kar örtüsüyle kaplı Bahardan hiç ümit yokken Karların üzerinde bir çiçek kardelen çiçeğiydi. Ve sanki mucizeydi. Sevdim onu heveslerimle Adaklar adadım solmasın diye Ve çiçek büyüdü sevgimin hararetiyle. Gönlümdeki buzulu eritti böylece kışın nihayetiyle Gönül bahçemin zemininde Kardelen çiçeğinin yerine Güllerin en alev kırmızısı En güzel kokulusu bitti. Artık kızmıyorum. Gönlümde buzul kışı yaşatan tanrının gazabına şükrediyorum bu kez Kardelen çiçeğine ve onu yaratan Tanrı’ya çünkü attık kavuşmuştum. Ömrümce yaşarım sandığım en güzel mevsime
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
