Kış Cemresi Şiiri - Derin Akkurt

Geçen sene sen gelmeden bahar gelmişti.
Mevsim de benim gibi yokluğundan üşümüştü.
Boza kesmiş gökyüzü altında
yarı saydam kayalıklar tek sırdaşım olmuştu.
Deli divane gönlümün taş bağlanmış boynuna.
Son dileğim oldun idam sehpasında:
Avuç avuç kış cemresi...

Bu sene sanki farklı...
Kar körü umutlarıma siyah sürme çektim.
Mevsim gereği dualarımda seni istedim.
Bu dilekle uyuyan bir ben miydim?
Gezginci kuşların sessiz gizeminde,
isteklerden arınmış bir dinginliğe sarıldım.
Ne olur birikin bulutlar!
İçimdeki kök salmış yosunlara
düşsün artık kış cemresi!

Cemren aydınlatsın hülyalı örümcek ağlarımı.
Kırk ikindide toprak kokusu; bereketti, yayıldı...
Riyakar güneşle pastırma yazı...
Ardından çok yedik güz ayazı...
Sıran gelmedi mi kış cemresi?
Her sahurda göğü çığlığınla doyurduk.
İftar gibi bekledik, gelmeyince soğuduk.
Okul çocukları neşesine boğulduk.
Göğün Valisi: "Ol!" desin, düş artık kış cemresi!

Kış cemresi; lapa lapa umut kardeşlerim...
Damlardan yollara, yollardan kaldırımlara...
Kaldırımlardan ağaç diplerine, kış cemresi...
Bu beyazlık büyülü sesini yutar sanma!
Her kar kristalinde farklı biçimde...
Meşe odunu, şömine ateşi gibi içimde...
Karşıki dağlardan kopan çığın sebebi,
üşüyen ellerimin kartopu,
donmuş yüreğimi ovduğum,
geçilmemiş bir yol kenarında,
ayak izlerime boğduğum...
Ne olur düş artık kış cemresi!

Sabır tükendi.
Günler kısaldı.
Yeryüzündeki kokuşmuşluk beyazına hasret kaldı.
Ve nihayet gelebildin!
Ağır ağır yağmaya başladın yurduma.
Penceremi umarsızca boydan boya kaplasan da
kılım kıpırdamaz beyazına.
Sen yeter ki gel kış cemresi!

Hasret kaldım şömine sıcağında uykuna.
Soba kestanesi, kuş tuzağı...
Çocukların kardan adamı, kızıl yanakları...
Üşüsem de şikayet etmem ayazına, boranına...
Hoş geldin kış cemresi gönül yurduma!
Hoş geldin...