Kış Biterken Şiiri - Ahmet Özyılmaz

ben, hep kış biterken terkedildim.
sessizce gelip
usulca koynuma sokulan kadınlar
fırtınalardan yara almış kalplerini
sardılar aşkımla.
o kadar mutlulardıki gözüme
dünyanın en şanslı kadınıyım diye bakarlardı.
cemreler gibi düştüğüm her yürek
bir hercai kelebekti.
kanatları iyileşince
kırdılar kozalarını
ki; kalbimdi o.
arkalarına bakmadılar
barındıkları limanı
sessiz ve yalnız bırakırken.
hep kış biterken terkedildim ben
baharla birlikte gitti kadınlarım.
onlardan ağmağandır bu sonbaharım.

11 Haziran 2008 Çarşamba