Kış akşamı Şiiri - Mehmet Ali Demirel

——— KIŞ AKŞAMI ———-

Bu kış akşamında !
Bana hüzün yükleme
Gel gel gülüşlerini siper eyle
Gel üşüyen yüreğimi al ellerine
Bir tebessüm et,biraz okşa
bir yolu vardır elbet gidilen Aşk’a
Can havline düşmüş,durumda,canım can çekişmekte !
Usandı itilip kakılmaktan
Elbet böyle gidemez kervan,
Devran döner gelir kendine olur bir başka ...

Bu hüzün Akşamında
bu çaresizlik !
Alır avuçlarımızdan mutluluğu götürür
Var etmez bizi ;
Hayatımın yanlışı olma
Elbette vardır yarının sahibi, bitirir kışı;
Gelir dağlarımıza kırlangıç kuşları
iner Obalarımıza kurdu,çakalı
Bir başka renge bürünür,buram buram kekik kokar ;
Tıpkı senin kokun gibi
rüzgar vurur saçlarına merhamet döker yüreğine
ve dersin ki ne olur götürün beni sevdiğime...

Bu kış akşamında
hava ağır mı ağır ;
Bir sessizlik çökmüş inmiş inime
Bir sevda türküsü olmuşsun dolanmışsın dilime
Yol bekleyen gözlerim seni haykırmakta
Yüreğim titreşmekte aman dilemekte
Buharlaşıyor avazım çıkmaz
seni hayal ederim.
Bu zemheri akşamında soğuk ter döker bedenim;
Bir senin özlemin,hasretin olmasa aha burda düşerim.
Ne sarınım ne de soranım olur
Bir sensin beni ayakta tutan sevdicağım;
Ben vurulmuşum, sevdalanmışım sana
Başımda savrulmuş beynimde gider huş’um.
Can havlinde içimde figanım durmaz
Gel bekletme
Bu kış Akşamında
Ben seni kendimden den daha çok sevmişim özlemişim,vurulmuşum
Hasretinden yüreğime darbeler indirmiş Hayat’a kahır etmişim...

Memoçilo 25,01.19 Berlin
————————————-