Kış Şiiri - Rifat Kaya

Kimini ağlatır, kimini güldürür.
Kışın kar-ayaz’ı ilikten dondurur...
Âyân-beyan demler çağlatır soldurur;
Kışın ekmek sudan tatlı ateş, kurban!

Rahmeti şenleşir, dolusu kar’ıyla.
Emeller âmiller, örülür ak’ıyla.
Bahara dağlanır, deste gül bağ’ıyla;
Can suyu dağıtır, doruğa kış kurban.

Toprak kar-ayazla, tavlanır yağlanır.
Elvan-elvan nûr’la, uyanır canlanır.
Şefkati şahlanır, dallanır ballanır:
Bereketin hândır, cihana kış kurban...

Yazın mikrobunu, dağlar don-kar’ınan;
Durulayıp pâklar, yağmurla dolu’nan.
Nebâtât mahlûkat, bülbüller kuş yılan;
Rahminde kanlanır, ilkbahar yaz kurban...

Aşığın kanında, canana ulaşan.
Şairin ruhunda,çağlayıp dağlaşan.
Fakirin evinde, dondurup çorlaşan;
Olmazsa olmazı,yaratan kış kurban...
Rifat Kaya