Kış Şiiri - Derya Aslan

Geceye ağıt yaktı bilge ana
Önce göğe yükseltti tınısını
Sonra sardı tüm yürekleri
Gözlere kara bulutlar çöktü
Yaş aktı gökten
Buza döndü gece
Ahhh...
Bu kaçıncı yitiş
Yitirilen kaç
Dinlemedi esen soğuk boran
Ağıtları sürdü ırak diyarlara

Şimdi gök ana kar yağdırıyor
Beyaz örtü kapladı başına toprak ana
Analar ağıda başladı dinmeyen
Bir ağıtki yürek acısı
Kar soğuğu
Ayaz keskinliği
Boran darlığı
Çığ karanlığı

Bu dağlardan kopan çığlarda gürler
Önce sessiz sonra aniden yutar
Beyaz ecel olur böyle
Kar kopartır parmağı
İçmeye su kalmaz
Kaynatılır önce
Sonra bitmez kış
Yoksulun sofrası hüzne boğulur
Ekmek yalnız kalır
Çocuklar aç
Bitmez kış
Ne kış
Nede yoksulluk

İsme Kara Kış derler
Kara olan alın yazısımı
Yoksul sofrasımı
Kabullenişmi
Yoklukmu
Yoksullukmu bilinmez

Bitse bu yokluk
Bu yoksulluk
Beyaza dönse kış
Beyaza dönse tüm karalar