Kış Şiiri - Özge Özgen 2

Beni hep bağışlayan sonra da alnımda
güz dönemi yaratan
bir mevsimdi sonbahar

Ve yorgunluğun üstünü örtmeye çalışan bir vampire dönüşmuştü dünya

Yüzümü yüzünde unuttuğum
rüzgârlar
felç geçirirdi
Bir gül, bir güle
sırtını döndüğü zaman

Kendimi kırmızı bir kamyonun telaşından alıp nehirlerin ışıldayan yanına
teslim ettiğim
uzun bir cümle kurmuştuk
seninle hatırla

Hatırla... gecenin öbür yarısına düşen
gölgeleri ve
beyaz kumruları

Ve biraz olsun
Çoğalt kendini

Biliyorsun ki, senin inanışın yağmura küsmekti
Benimse su yüzüne bulaşan
koyu lacivert
hayallerim vardı

Kalbim lastik top gibi fırlayıp giden
bir gövdeyi tutmuştu içinde

İçinde kelimeri değiştiren
küçük bir denklemdim ben

Ve ellerim ne zamandır kış sevgilim
Solgun bir gün ağrısı düşüyor
fotoğraflarda
Saçlarımda binlerce ak

Gelmiyorsun

Gelmiyorsun

Gelmiyorsun

Yüzüm yüzünden ayrılalı
parmaklarımda serçelerin kanat
çırpınışları var

Ve göğüs uçlarımda
Tanrısız
Bir ağrı

Yüzüm yüzüne bulaşan bir hastalıktı
Acıyan
Çoğalan
Bırakan
Ve ufalan

Aynı zamanlar bulup
Ayrı evlerde uyumuştuk
Kapılar eski mahalleye çıkıyordu
Üstelik
camlarda
Fesleğen kokusu

Bir gül, bir gülu sevdiyse eğer;

Fesleğenler boynunu kıvırıp
Ağlarmış meğer...