Ah benim şu kara, kapkara bahtım.
Ömrümün baharında, kara battım.
Sen o kışta oldun bana kardelen.
Yazı değil, kışı yazar oldum ben.
Sevemez oldum, gündüzü güneşi;
Karaydı zira, hem bahtım hem sevdam.
Gecedir şiirimin, öz kardeşi.
Hilal oldu tek arzum bütün duam.
Elimde değil, sevmiyorum yazı.
Ah yemek istiyorum o ayazı!
Kıştır hem bana vuslatı yazdıran;
Kardır, buzdur beni böylece yakan!
Güneş, gündüz, yaz... hepsi sizin olsun!
Keşke her zaman hep fırtına kopsa.
Buzlu kaldırım, sen ne güzel yolsun!
Yâr geçmiş senden, değerin yok yoksa.
Kayıt Tarihi : 2.2.2020 20:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bazen bahar değildir vuslatın mevsimi, bazen en ıssız gecenin ortasında, en sert soğuğun altında belki de saatlerce beklediğin, iliklerine kadar üşüdüğün halde ondan başka birşey hissetmediğin o andır işte vuslat.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!