Kış Şiiri - Mim Mustafa Hakan

Bu kış hâza kış oldu dünyamda.
Gönle ayaz vuran bu eyyamda.
Ümit ateşim söndü sobamda.
Buzdan alevler gördüm rüyâmda.

Tek tek gitti her dost-u vefâkâr.
İzleri kapattı, sildi bu kar.
Gözler nâçar beyaz ufka bakar.
Bir duman bile tütmez obamda.

Her zemheri sandım ki bir sondu.
Kalemden akan söz bile dondu.
Bülbül dalına kargalar kondu.
Camları kırık, soğuk dünyamda.

Vicdanı ten kafese hapseden,
Sîreti, sûretine akseden,
Mazlûmun üstünde de rakseden,
Bin çakalla tek kaldım bu damda.

Şekvâ etme Yûnûs sen kaderden.
Râzı ol, kurtulasın kederden.
Beter var, şu âlemde beterden.
Deme sakın, kim kaldı arkamda.

Ocak 2015

Hâzâ: Eksiksiz, kusursuz
Eyyam: Günler, zamanlar
Nâçar: Çaresiz
Zemheri: Karakış
Siret: Karakter, ahlak, iç görünüş
Suret: Biçim, şekil, dış görünüş