Kış... Şiiri - Kemal Yavuz

kış avanaktır, önce onu bulur soğuklar
onca mevsim arasında, önce onu bulur savaşların en hası, ekmek kavgası
koca şehrin giyindiği gelinlikten nefret etme sendromu,
garibanı unutan Tanrı kimindir sokakta?
kimin Tanrı’sı babasıdır İsa’nın?
Kış ayırımcılık yapar insan arasında...
Ben başkayım. Tüm hayatım bir kardelen gibi,
beni saran buzları delerek hayata geldim.
Belki dondurucu soğuklara, zalim rüzgârlara rağmen ayakta kalabilmek için…
Belki de tüm tabiatı ölü bir tabloya çeviren kış mevsimine direnmek için...

Unutamıyorum aklımı sana vererek yaşamak istediğimde
kapalı kapılar ardında kirli hava, yorgunluk, baş ağrısı, boğaz ve burun enfeksiyonu...
ecza dolabımda hiç sağlık kalmamıştı,
kış acımasızdır, sensiz yaşamayı becerememişti bedenim,
Dedim ya sebepsiz sevgi olmaz!
ayağımın ansızın kayışı acır ardımda
gülmekteyim, kolları bağlı deli gömleğinin zapt edemediği deliyim
uykucu şırıngaları batarken niye
deli deli tepeli, kulakları küpeli diye!

nefret edilene bir bardak su minnettarlığı, kış cömerttir.
kartopuyla kardan adamların, eğlence dolu,
sohbetler koyu, kestane kebap, yemesi sevaptır.
beni senin delirttiğini sanır herkes sevgilim,
senin seni ne çok sevdiğimi bilmediğin söylenmekte,
senin seni ne çok sevdiğimi bildiğini biliyorum ya,
senin seni sen yapışın önemli, boş ver onlara...

sevgilim kış karadır; kardelen açman için
yükseklerde sevişirdik ne güzel, kar düşerdi üstümüze
sıcaklık eksi on beş derecede aynı kaderi yaşardık seninle
hiç baharımız olmazdı, hiç düzümüz olmazdı, yolumuz bayır yukarıya
marinalara hapsedilen tekneler görmezler seni, baharda açan çiçekler gibi
onlara ayakta kalmayı öğretirdik,
onlara ben de varım demeyi öğretirdik,
onlara her şeye rağmen hayatın güzel olduğunu öğretirdik
onlara hayatın ipiyle kördüğüm olmayı öğretirdik
Kış mevsiminde hava çok soğuk olur.
bu karanlıkta yeraltında bırakma beni,
zira, aklını alıkoyduğun insana bu zulüm fazla olur
üstümdeki karları delip güneşe çıkmayı öğret bana;
haydi, imzala şu evrakları;
ki, beni sana versinler!