Kış Şiiri - Mehmet Kızılırmak

Toprağın üstüne düşer kar
Soğuk içeriyi yakar
Şömineye atılır dört parça odun
Ki hepsi
Birbirinden odun
Hayale dalan çocuklar
Kardan adamı düşler
Düşler ki muhtaç, aşı
Karnı doysa bu gece
Ateş olmasa da
Yorganda ısıtır başı
Dallar taşıyamaz olur karı
Kar ki üşütür kuşları
Hüznün melodisi, bekçinin düdüğü
Karanlığın hükmü, aydınlığın hevesi
Bir bardak çaydan çıkan
O buğu
Düşündürür insana geçmişi
Patikaya sarmış bir ayının ayak izi
Anladır kış uykusunun
Açlığa yenilişini
Yavru ki kundak da süt bekler
Süt ki ocakta ateş
Bir kış gelir ki balkanlardan
Sene ne olursa olsun
Kar hep beyaz yağan
Soğuk fakiri üşüten
Zengini gülmekten ağlatan
Usul usul düş
Usul usul eri
Eriki gelsin bahar.