Kış Şiiri - Halil Zenciroğlu

Kışı severim ben
Evet, baharı değil kışı severim
Lapa lapa yağan kar’ı, gökten boşalan yağmuru
Hatta arabaların biriktirdiği çamuru
Telaşı, koşturmayı severim
Elleri cebinde, soğuğu hisseden insan isterim

Kışı severim ben
Soğukta tir tir titremeyi
Bir bakkala uğrayıp ekmek istemeyi
Otobüs durağında üşüyerek yemeyi
Üşüyenleri seyretmeyi severim
Siz de üşüyün ve tadını çıkarın, derim

Kışı severim ben
Ayağı kayıp düşen çocuklar
Yağmurda sırılsıklam olan kadınlar
Hep bir yere yetişmeye çalışan insanlar
Soğuklara mahkûm olmuş sokaklar
Ne güzel görünür bembeyaz olmuş ağaçlar

Kışı severim ben
Kış, sobanın etrafında toplanmaktır
Bir sıcağa çaresizce baş eğmektir
Çıtırdayan kestane, dalından koparılan nardır
Odun kömür derdidir, erzak telaşıdır
Kış ortak kaderdir, acizliktir ve yardımlaşmadır
Kış, yaşamın acımasız tarafıdır
Ama yaşamanın adıdır