Kirvem 2 Şiiri - Nuri Ulufer

Köyün yollarında volta atarak
Sevdiğine işmar çakardı kirvem
Her sözüne bir latife katarak
Yarına umutla bakardı kirvem

Hiç bitmezdi derdi, gamı, çilesi
Hep söylerdi ölümden yok ötesi
Hala kulağımda o yanık sesi
Sevda türküler yakardı kirvem

Yedi renk yamalı ceket giyerdi
Ne kul hakkı ne de haram yiyerdi
Karnı doyduğu gün şükür diyerdi
Ar suyuyla yürek yıkardı kirvem

Kirvem namı diyar, Karaca Veli
Kimsenin hakkına değmezdi eli
Sanki bir anonim türkü misali
Yürekten yüreğe akardı kirvem

Kırlaşmış bıyığı tütün sarısı
Çobanlıkla geçmiş ömrün yarısı
Üç çocuk bırakıp kaçmış karısı
Bazen zıvanadan çıkardı kirvem

İnsanca yaşamak bütün çabası
Ne dost sahip çıktı ne akrabası
Sofrasında yoktu bir tas çorbası
Bu sefil hayattan bıkardı kirvem

Altmışında indi gözüne perde
Düşmüştü çaresi olmayan derde
Muhtaç olmak istemezdi namerde
Üç çocuğa kafa takardı kirvem

Kirvem öldü yürekleri dağladı
Köy imamı çenesini bağladı
Bir tek Nuri arkasından ağladı
Her baharda umut ekerdi kirvem
Yazın çoban kışın nökerdi kirvem