Kirve Şiiri - Serdar Özkan

Yıllar önceydi kirve!
Bir sonbahar sabahıydı; onu ilk gördüğümde.
Vakitlerin dar olduğu, hüznün acıyla boğuştuğu zamanlardı.

Boğuk bir sesi vardı.
Konuşurken sesi titrerdi.
Gözleri hep doluydu.
Gülerken çizgiler oluşurdu suratında, gözleri kısılırdı.
Dünyayı beyaza boyamak gibi bir hayali vardı.
Hoyrat rüzgârların savurduğu bir yaprak kadar ürkekti.
Tüyleri diken diken olmasına rağmen,
kalbinin vücuduna salgıladığı sıcağımsı hissi severdi.
Kulaklarına kadar kızarırdı bazen.

Boğazında düğümlenen ne kadar gözyaşı
ne kadar kelime varsa toplardı bir yerde.
Hayatı ödünç alınmış ikinci el bir elbise kalitesi gibi sıradan,
şansı, atmosfere giren bir taşın yok oluşu kadar kısaydı.
Oksimorondu, elleri düzensiz ve biçimsizdi.
Ama konuşurdu;
gözlerinin dolduğunu belli etmeden
dediklerinin dikkate alındığını bilerek konuşurdu.

Kusacak gibi olurdu bazen;
kalbindeki hüzünleri, insanları, yalnızlığı, acıyı...
Kusacak gibi olurdu kırmızı tuğlalara, sokakta gördüğü modern çiftlere.

Bir rüzgârgülünün rüzgâra olan aşkı vardı içinde.
Bir ateşin suya olan aşkı, bir siyahın beyaza olan aşkı vardı içinde.

Şemsiyeleri sevmezdi.
Islak kaldırımlarda şarkılar mırıldanmaktan hoşlanırdı.

Kahvaltısında çay sigara,
parmaklarına kadar sırılsıklam hüzün,
bir başyapıt, bir sondu.
Biraz o biraz buydu.
Bu hayatın acımasız çarkları arasında savrulup kayboldu.

Hayat bir oyundur kirvem!
İyi olanların değil, babası zengin olanların kazandığı bir oyun.
Bizim gibilerin kaybetmeye mahkum olduğu bir oyun.
Çünkü her şey kopması gereken yerden incelir kirvem.

Dağıldım kirvem!
Kayboldum.
Ruhumun derinlerine dalıp,
yaralarımı bir bir sarıp, toplar mısın beni kirvem?