Kırşehir –V Şiiri - Nazır Çiftçi

Şiirimin Öyküsü: 1959 yılından bu güne kadar defalarca yazıp değiştire değiştire yineleyerek bu destansı şiirimi yazıp tamamladım. Mutlaka eksiklerim çoktur. Kırşehir’in Gölhisar Mahallesine naklen taşınmıştık. Bağlı bahçeli çok güzel bir mahalleydi. Yirmi yirmi beş tane kadar kerpiç duvarlı toprak çatılı damlar vardı.İki hane hariç diğerleri muhacirdi. Buranın sahibinin Cevat Hakkı Tarım ile İlhami Türkmen olduğunu söylerlerdi. Bu iki zatla tanışmıştım. Çok muhterem insanlardı.Zira karşımda toprak ağalarını görmem beni eziyor büzüyordu. Her ne olursa olsun onların nezaketine karşı bizler de nezaketli davranıyorduk. Çok yumuşak huylu insanlardı.Biz de onlar gibi davranıyor iy7iliklerine iyilikle karşılık Veriyorduk. Günler hızla akıp giderken Kırşehir’de bir düğüne gitmiştik.Düğünde Dadaloğlu’nun Biter biter Kırşehir’in gülleri biter efendim Şakıyıp dalında bülbüller öter Gülüm aman aman sebep aman aman aman efendim aman Çayırda buldum seni Ellere vermem seni Kendime aldım seni Sinema sarsam seni Çoğunun üzeli yeniden biter efendim Güzellerin kaşı keman görünür aman aman aman Atladım girdim bağa Alnım değdi toprağa Tuz koydum da çürüttüm Koydum kara toprağa. Türküsünü Çekiç Ali söylüyordu.Yüreğim kıpır kıpırdı.Sevgi dolu gözlerle izlerken mırıldanarak eşlik ediyorduk. O anda üzerimizden kargalar saksağanlar serçeler güvercinler törenle uçuşuyordu.adeta.. Gölün aşağısında çok yaşlı bir söğüt ağacı vardı.Yaşlı söğüdün altında bin davar gölgelenebilir binlerce insan oyun oynayabilirdi.O ağaç ATALARIMIN emanetiydi. Kayseri’ye giden eski şosenin altındaydı. Yukarısında bir küçük çeşme vardı. O çeşmenin suyundan içerdik.Sonraları “ Bu su kullanılmaz “ Yazdılar.Çeşmenin yanına kerpiçten bir cami yaptılar.Kerpiç camiinin aşağısında yüz dönümlük her çeşit ağacın yetiştiği bir cennet bahçe ve bağı vardı. Muhteşem bir görünüşe sahipti.Hani onun ilk sahibi! O emeğin o güzelliğin içinde insan eriyordu. Büyüleyici güzelliğiyle iki katlı taş binasını koruyordu. İşte o gün bu gün Kırşehir’in Gölhisar mahallesine yerleşen olarak mekan tuttuk.Çamur Kerpiç dökerek kerpiçlerden bir ev yaptık. O zaman orta okul birinci sınıftaydım.Altı kilo metre uzaklıktaki okula gider dönerdim.Yani Günde on iki kilo metre yol yürürdüm. Çok cılız bir çocuktum. Rüzgâr estiğinde beni önünde sürüklediğini hiç unutamam. O yıllarda Aşık Paşa’nın şu dörtlüğü: Ne kaşadur ne gözedür Meylim bir mah yüzedür Temelli solmaz tezedür Bu bizim gülistanımız. Elime geçmişti. Ezberimdeydi.Uykumda bu şiiri sayıklardım.O insanlar ne büyük iyilikler yapmışlar…Milletine ve yurduna sadık kalarak hizmet sunmuşlar.Kendi nefislerini değilk, bizleri düşünmüşler.Tanrım onlardan rahmetini esirgemesin. Sonra düşünürdüm.Bu şiirleri nasıl yazıyorlar? Yüreğimdeki inançla ve güçle tatlı tatlı mırıldanırdım.Ben de yazmalıyım. Yazmalıyım. Sonra şöyle yazdım: Bahçesi var bağı var Buğdayı var darı var Güzeli var arı var Ne yeşildir Kırşehir. Güzeli canda saklar Dere boyu kavaklar Göklere uzanırlar Ne yeşildir Kırşehir. Upuzun bir şiir yazdım.Kırşehir’e olan sevgimi son şekliyle yazdığım gibi anlattım. Beğenisi okuyucularıma aittir. Severek yazdığım için ve sevgiyi öğrendiğim için çok mutluyum.Türkiye’min engin sevgisidir Kırşehir.Kırşehirlilere sonsuz sevgi ve saygılarımla. Esen kalınız. Hatalarım varsa bağışlayınız, lütfen..Nazır Çiftçi 30.Ağustos.2010// Ankara