Kirpik Zamanı Şiiri - Sinan Doğan

Bir, iki, üç,
Onüç, yirmiüç, tane yıldız
Bir yıldız, bir yıldız daha.
Gökyüzü parıl parıl,
Parlıyan tonlarca,
yıldızlardan.
Ve ben göküzyünden
Yıldızları amansızca sayıyorum.
Buz gibi odamın
pusulanmış camımdan
Hercai bir yıldız,
kayıp gidiyor.
Kirpik zamanında
ve bir damla düşüyor,
Kirpiklerimin arsından
Gitarımın telinde
Hep aynı nota
Ateş ise semaverdeki,
Suyu ısıtmaya devam ediyor.
Nedense köpeklerde havlarken,
Yıldızlara bakıyor.
Dışarıda bir sesizlik var,
Kapının gıdırdısıyla,
Çıkıyorum dışarıya.
Birde çıplak gözle,
Bakıyorum yıldızlara.
Yine deli rüzgar
Arkamdan haince esiyor.
Ve yine köpekler,
Yıldızlara bakarak havlıyor.
Ve zamanda geçmek bilmiyor.
Şöyle derinden çekiyorum,
Ciğerlerime.
Gecenin sinsi soğukluğunu
Kuş bile uçmuyorki,
Kervan nasıl geçsin.
Bende bir yıldız kayışı
Gibi sevmiştim seni.
Bir kirpik zamanında,
Sana tutulmuş,
Sana vurulmuştum.
Bir kirpik zamanıydı
Terkedilişim.
Bir karanlık,
Bana doğru geliyor.
Her gece,
Geç saatlarde.
Ve ben hergece
Kavga ediyorum,
O karanlıkla.
Gözlerim yaşarıyor,
Bu mısraları yazarken.
Çünki sen geliyorsun aklıma
Sana aşık oluşum,
Seni sevişim geliyor,
Kirpik zamanında....