Kirpik gölgesi
zamanın serin soluğu etime değmede
adı sonbahardır
körpe fidan gülmesi hallerim geçti
şimdi solan gülüştür yapraklarım dallarında
tuz dağları birikmiş gözlerimde öyle terli
bilmem neye terlemeli,
yitik aşka mı, haksız savaşa mı, yoksullara mı
bir çift isyan gözlerim...
hiç bir zaman geri dönmeyecek olan gidenlere mi?
bir tek yalnızlığım yerli yerinde,
bir de soğumaya bırakışmış çifte namlu ellerim...
göçüp gittiler günlerim turnalar gibi
vücud-u şehrimin baharından yazından
ömrüme gelip inenler gittiler gelin olmadan
koynuma kundak sesi koymadan...
kundakladılar yarına yaptığım umut köprümü
dudaklarım ekim kızartısı iki yaprak,
takati yokki temmuz ateşini koruyacak.
dil kesikleri sularımıda kesti kökünden
dil kesiği, kanaması durmayan tek yaradır
kanamayı durdurmak beyhude bir çabadır
kederin rengidir yalnızlık, katıdır
kirpik gölgesi kadar yalın ve yakındır.
Kayıt Tarihi : 19.5.2019 18:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!