Kirpi Yavrusu, Şiiri - Kemal Yildirim

Araau caddesinde, küçük kirpi yavrusu,
Belli ki; bu sıcaktan,erken gelmiş uykusu.

O mahzun bakışlarla, etrafını süzüyor,
Belki de; biraz sevgi,biraz şefkat bekliyor.

Bu yoğun trafikte; ezilir, kalır sandım,
Manzarayı görünce, anladım ki; aldandım.

Trafiği durdurupta, kirpiyi aldırdılar,
Küçük bir sedye kurup, yerinden kaldırdılar.

Bir an için kendimi, güzel ülkemde sandım,
Gönlümün ateşinden, sanki; kor olup yandım.

Ülkemizde başıboş gezen kedi,köpekler,
Bizden biraz sevgi,biraz merhamet bekler.

Aslında merhametin,şefkatin öncüsüydük,
Asırlarca dünyanın, yegane gözcüsüydük.

Kuşlar için terasta, yuvalar yapan bizdik,
Güvercine,leyleğe adalar tahsis ettik.

Sonra birden ne oldu,şefkati hep unuttuk,
Sonu meçhul cadde de,kendimize yol tuttuk.

Kimimiz hayvanların bacağını kırıyor,
Kimimiz merhametsiz ateş edip,vuruyor.

Oysa dinimizin emri merhemet, değil midir?
İnsan tüm canları sevmeli,değil midir.?

Unutulan bu değeri İsviçre`de görüyoruz,
İbret ve hayret dolu, gelecek örüyoruz.

Ne olur! hayvanlara; sahip çıkıp,sevelim,
Onlar da can taşıyor; unutmayıp,bilelim.