Kirn'de Engin Inciler Üstadımla Bir Aksam

Kirn’de Engin İnciler Üstadımla Bir Akşam
Bu hafta sonu, değerli arkadaşım ve Üstadım, Engin İnciler’i ziyaret ederek dostluğumuzun şerefine dolu dolu bir Cumartesi akşamı geçirdik. Sohbetimiz tabii ki, şiir, düzyazı, edebiyat (yazın), sanat, dernekleşme ve Avrupa’daki derneklerin genel başarısızlığı, bunların neden sürekli bölünerek grupçuklar oluşturarak feodal ilişkilerden kopamadıklarına dair kesin fikirlerimizin hemen hemen her konuda uyuşması oldu! Ve bunun sosyal gelişmelerden yaratamadığı birlikteliğin de 60 yıldır Avrupa’da yaşayan Türkiyelilerin neden bu kadar zaman Avrupa’da yasamalarına rağmen reformasyon ve rönensans dönemini yaşayamadıklarını detaylarıyla masaya yatırdık ve bazen de ağlanacak hallerimizin komikligine güldük!

Üstad, Engin İnciler’in, gönül evine girerek akşam boyunca asıl konumuz olan şiir, şiir yazımı, nesir, aşk, sevgi, birliktelik, kadın erkek eşitliği, akraba evlilikleri, feodalizm ve mezhepsel sorunlar ve bunların topluma verdiği zararları, Türkiye toplumu’nun sosyolojik yapısını tarihini, ölümün değiştirdiği kişilik ve eğitim sorunları, üzerine bir sürü görüş alışverişinde bulunarak fikirlerimizi birbirimize saygılı bir şekilde ilettik.

Gerçekten son zamanlar da yaşadığım en güzel akşamlardan birisi oldu. Tabii ki, Üstadım yer yer benim ağlayışlarıma tanıklık ettiği gibi, yüreğinde ki insani duyguların yüklemiş olduğu bilinçle de beni anlayarak dinledi. Ve acının insan yaşamında „yaşanması gereken bir süreç“ olduğunu kendi yasadığı toplumsal ve özel yaşamından örnekler vererek beni teselli etmeye çalıştı. Üstadım şarabını yudumlarken, ben de akşama ikibuçuk duble rakıyla ve hüzünle eşlik ettim! Arkamızda akan ve Üstadımın penceresinden yer yer seyrettiğim Nahe Irmağı içimde ki acıları her ne kadar alıp götürmek istediyse de, onlar gitmek istemediler ve bende kaldılar.

Ayrıca Üstadımın çocuklarıyla da tanışarak bir dizi nasihatlarda bulunarak onların kendi geleceklerini çizmelerinde, kendi sorumluluklarının bilincine erişmeleri için bir nebze de olsa yardımcı olmaya çalıştım, eger bir nebze de olsa yardimcı olduysam bu mutluluğa olan inancımın sevincini yaşadım.
Yüreği güzel Üstadım, her veda gibi bu geçici vedamızda beni, kendi özel durumumdan dolayı trene bindiğim andan itibaren üzerek senden uğurladı. Ama mesafeler uzak değil bize! Yeni yılda yeniden görüşmek dileğiyle ayrıldık! Ve ben yolculuk boyunca akan ırmağı seyrederken yine de ‚Yanlızlığın Felesefi‘ kitabından, yüreğimin acısına ve sol tarafimda Gül Yanaklımın fiziki olarak oturamamasının hüzünüyle yine de ağlayarak 32 sayfa okudum!

Teşekkürler benim değerli Üstadım! Elbette ki, geleceğiz Yaşar Polat Üstadım da bu kez eşlik edecek zengin yürekli şırıl şırıl akan Nahe Irmağı kıyısında ki evinde/ evinizde edebiyatı, tarihi, felesefeyi, acıyı, acının edebiyatını, eğitimi, psikolojiyi, pedagojiyi, siyaseti, yoksulluğu, kapitalizmi ve sömürü sistemini yine konuşacağız, ta ki biz bu dünyadan gidene kadar. Değişimi konuşacağız, değişmemeye direnen gerici ve feodal gelenekleri konusacağız. Onlara karşı gereken mantıksal tepkiyi bilimsel verilere dayandırarak engelgelleri aşma konusunu konusacağız.

Konuşacağız, dilimizin döndüğü kadar, bilgimizin erişebileceği oranda! Kendi payımıza düşen katkıları her konuda kamuoyuyla paylaşarak bir kişinin bile değişip dönüşebilmesini yapacağımız katkının sevinciyle ve karınca kaderince kendi doğru bildiğimiz yolda yürümeye devam edeceğiz.

Üstadım, davetin, hazırladığın akşam yemeği ve güzel sohbet için bir kez daha sana yürekten teşekkür ederek mutlu bir yıl diliyorum! Ve bunların hepsinin üzerinde sohbetlerimiz esnasında bir sürü vecizeler üreterek not almanın sevinci ise bize ayrı bir mutluluk yaşattı. Bunları ileride sayfalarımızda yayınlayacağım!
Saygılar Üstadım!

H. Hüseyin Arslan - 29.12.2019