Kırmızıya Küstüm Şiiri - Erdal Özaydın

Ne yakışırdı sana kırmızı entari
Ne yakışırdı eline al mendil
Seni görünce gözlerim müebbet yerdi sana bakmakta.
Lâl olur, sonsuzluğa susardı benim dil.
Ben seni ne çok sevdim
Ben seni hep yürekten sevdim, bil!
Gül olup kokardın ciğerlerime
Sen, entarisi kırmızıya bulanmış karanfil..

Ne yakışırdı sana kırmızı entari.
Ne yakışırdı eline al mendil.
Ne güller kıskanırdı seni
Alıp alırdın benden beni.
Çözemedim evvelinde aramızdakini
Ahirinde anladım ki; bu bir sevi.
Gözler bakıp durunca
Susturur o şakıyan dili.
Meğer bu bir sevi...

Ne yakışırdı sana kırmızı entari.
Ne yakışırdı eline al mendil.
Bir gün geldi, bekledim sen gelmedin
Vedalar kokmadan gittin
Etmezdim bu kadar erken gideceğini; tahmin.
Ben seni çok sevdim
Sözüm sözdü, yalandan etmezdim yemin.
Kırmızı entari ile elinde al mendilinle gittin.
Duygularım şimdi gariban ve birer yetim.
Kırmızıya küstüm, kırmızılar içinde giden sevdiğim.
Seni anmayan lâldır artık dilim...

Ne yakışırdı sana kırmızı entari.
Ne yakışırdı eline al mendil.
Sen yoksun ya şimdi!
Seni kıskanan güllerin elinde birer zil
Çalıp çalıp duruyor sevdiğim, bunu bil!
Kırmızıya küstüm
Renklerin içinde kırmızıya kör gözüm.
Seni anmıyor artık hiçbir sözüm.
Vedalar kokmayan gidişin bir kördüğüm.
Bulunmaz artık buna bir çözüm.
Bu yüzden kırmızıya sen gideli küsüm...