Kırmızın... Şiiri - Rıdvan Cankiç

En sevdiğin (m) renkti kırmızı
Sadece sen seviyorsun diye kıskandı çiçekler
Rengi kırmızı olan diğer çiçekleri…
Sen hasta olunca bile seviyordum ateşindeki kırmızıyı
Sen öpünce seviyordu dudaklarım, dudağındaki kırmızıyı
Ve o kırmızından yansıyan sıcak, ıslak ateşi.
Teninin bırak elimi, her hangi bir yerine değince
Sana sarılan, seninle bütünleşen o kırmızıyı.
Tenin giydiğin kıyafetlere küsüyor,
Sen kırmızı giyince barışıyordu seninle, tenimle, kıyafetlerinle
Bir başka ağlıyordun, gözlerinle, ağzınla, dilinle
Kıpkırmızı oluyordun, öyle kızarıyordun ki
Ağlaman geçince tenin ısınmadan sesin kahkaha oluyor
Sesin tenine eşlik ediyor, kırmızı gülmeye başlıyordun.
Ayakkabılarının dili olsa da konuşsa
Üzerindeki kırmızı sıyrılmak ve bacaklarına tırmanmak
Tenindeki kırmızıya sarılmak istiyor
Seninle bir sevişeyim dedim sıcaklığın yaktı tenimi
Ateşi yükseldi, yükseldi, yükseldi,
Sonra alıştı bu beyaz bedenim, teninin kırmızısını
Sen olmayınca üşüyordu, mevsimli veya mevsimsiz.
Senin kırmızın yoktu ya yanımda, sen yoktun ya kırmızım
Kırmızıyı o kadar, o kadar seviyordun ki
Domatesi bile kıyamıyordun doğramaya.
Sen kuru bir ağaca yaslanıyordun
Ağacın o kısmı hayat buluyor, dalları yeşeriyordu
Bahçendeki çiçekleri koparmaya kıyamıyordun.
Kırmızı renkleri yapraklarından düşecek,
Rüzgara karışacak diye
Sen olduğun için gökkuşağım bile kırmızı oldu
Sen mi kırmızıya sahiptin kırımızı mı sana
Yoksa ikiniz de bana mı?