Gecenin koyu karasına dalıyordu kırmızılı genç kadının gözleri, gecenin karasında kayboluyordu... Bir isim bulmaya çalışıyordu hayata dair yaşadıklarına... Bir ad koymaya çalışıyordu karşısındaki savaşçı genç adama... Aylardır koyamadığı, belki de koymaktan çekindiği bir ad...
Sesinin sesine değmesiyle sesinde kaybolmaktan korkarak çıkmıyordu telefonlara... Yine yazının ardına sığınıyordu, yine yazıya döküyordu kimliği belirsiz duygularını, paylaşmaya çekindiği korkularını, dizginleyemediği mantığını... Ruhu ve duygularının mantığıyla savaşındaydı yine... Yine kendinden kaçıştaydı, hayattan kaçıştaydı, savaşçı genç adamdan kaçıştaydı...
Yine kendi kararsızlığının girdabında boğulmakta ve boğmaktaydı... Yine gelgitleriyle sürüncemelere akıtmaktaydı bu adsızlığı... Sözleri git derken kal demekteydi gözleri... Kimliği belirsiz duygularıyla çağırırken mantığıyla kovmaktaydı savaşçı genç adamı...
Yine amansız, yine zamansız bir savaştı bu... Kaleleri düşmeye yüz tutmuş bir yaşam savaşının, sırtları birbirine dönük, umutları sönük askerleriydiler... Belki de onları birbirine bağlayan, ve yine onları birbirlerinden koparan bu kader ortaklığıydı... Belki de savaşçı genç adamın sevgi sandığı, kırmızılı genç kadının adlandıramadığı duyguları sadece bu ortaklığın getirisiydi...
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
