Bir adam vardı,
Kırmızı şapkası,
Kırmızı ceketi,
Ve yüzü boyalı,
Kibar bir adamdı.
Ne garip adamdı,
Kimdi neyin nesiydi,
Neden bu haldeydi,
İlk defa görünce korktum,
Kibar bir adamdı zararsızdı.
Yaşı epeyce vardı,
Bir gün sordum anneme,
Bu adam kim diye,
Acı bir geçmişi vardı,
Çok üzülmüştüm.
Onu hep sokaklarda görürdüm,
Ne zaman karşıma çıkacağını bilemezdim,
Acaba ailesi nerdeydi,
Evi kimsesi yokmuydu,
Ne yer ne içerdi.
Aradan yıllar geçti,
Kırmızılı adam,
O neşeli, kibar adam,
Bizlerden daha akıllı adam,
Nerelerdeydi.
Sokaklarda adı sıkça anılmaya başlandı,
O adam hastaneydi,
Günlerce yaşam mücadelesi verdi,
Sonun da toprak olup gitti,
O çok korktuğum adam bir daha görünmeyecekti.
Bütün karaman onun cenazesinde birleşti,
Aslında onu aramıyor değilim,
Garipsedim nedense,
Onu görünce hep yolumu değiştirirdim,
Ama onu gerçekten özlüyorum.
Kırmızılı adamı, Muammer amcayı,
Çok seviyorum.
Muammer BARAN Amcamızın Anısına Saygıyla.
Seni unutmadık unutmayacağız Muammer Amca.
26.02.2005 – KARAMAN
Zafer ÖzkayKayıt Tarihi : 6.5.2005 20:47:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!