Kırmızı'ya Açık Mektup Şiiri - Hamit Işık

annem neresinden dikmeye çalışsa yaralı bedenimi
tutmuyor dikişler göz kepenklerimi
bıraktığın yerde
bıraktığın gibi
ve asla geçmiyorum
tedavisi mümkün olmayan bir hastalık gibi:
veba'dan farksız bıraktığın veda izi...

bütün dallarımı kırdın gittin
elbet bahar gelecek bu kış bir geçsin.
bütün dilek bezlerini benzin döküp yaktın
illaki batıl mantıklı teyzeler gelecek şu hocalar çenelerini bir kapatsın.
bütün inançlarımın bacağını kırdın
tabi ki hayaller ve inançlar
koltuk değnekleriyle de zirveye tırmanır!
sesimin ulaştığı herkese içimdeki yangını anlattım
hiçbiri hak vermedi
tıpkı senin gibi
derdimin derinliğine inmeye değer görmedi:
cehaletin olduğu yerde
pamuk prensesin memeleri
iskender'in kılıcından değerlidir.

alnımdaki damlalar kandan ibaret
ve
sana sarılamayan kollarıma ameliyat masası teşhisi konulmuşken
seni öpememiş olmanın verdiği merak dudaklarımda sıcaklığını koruyorken
bütün insanlığın aynı ünlemde buluştuğu bir şey var:
gidişinle bozguna uğrattığın bedenime kimse senin kadar zarar veremezdi
ne savaş ülkeleri
ne de kapitalist liderler
başarabilirdi bunu.
gidişinle kan çanağına dönene gözlerimi kimse senin kadar kör edemezdi
ne cami hocaları
ne de tarikat liderleri
başarabilirdi bunu.
sezar'ın hakkı sezar'a:
bu yaptığın tamamen orospu çocukluğu!

latin atasözü der ki:
edebiyatçılar alıngan olur
bu gidişinle ölmüş olmamı alınganlığıma yor.

arap atasözü der ki:
yerinde edilen küfür ibadettir
bu gidişinle küfürbaz olmamı patolojik ambargodaki kalbime sor

fikr-i iradem zan altındayken
aklımın içi
kalbimin içi
darp izleriyle doluyken
fotoğrafına bakıp bakıp gülmekte ayrı bir maharet olsa gerek.

bıraktığın yerde
bıraktığın gibi
ve asla geçmiyorum