Kırmızı Toprağın İnsanları

Bir serenderin ayağında sallanır çocukluğum.. 
Sıcak mısır ekmeği ve tereyağı kokusuyla sevgili yengem. 
Yarı lazca öpüşmelerim çocukluk arkadaşlarımla, 
Ve kırmızı toprakları delerek yaptığımız tren istasyonları. 

Oralarda kırmızı topraklar vardır 
Hatıraları içimizi kanatan. 
Amcamın radyosu ve tavan gezintilerimiz 
Kavrulmuş çay kokusu, horoz ötüşü, 
Dökülen fındıklar, çonçilere konulan 
Yılanlar arasından koparılan çay fidanları 
Tahta sepetlerle bin metreye taşınan. 
Hep oyun sandığımız bu zorlu yaşam. 

Oyun sanıyorduk biz çok eğleniyorduk 
Küçük omuzlarımızda, büyük sepetler, 
Pazar günleri kilolarca yükün altında 
Yeni alınacak renkli lastiklerimizin hayallerini taşıyorduk. 
Oysa otuzunda romatizma, ellisinde pnomani, 
Hep aynı sanatoryum durağında iniyorduk. 

Yalçın ve yüksek bir tepeden geldik hepimiz. 
Toprak o kadar az, biz o kadar çoktuk ki 
İçine sığmaz bir volkan gibi yayıldık Anadolu'ya. 
Her konduğumuz dereye köprü, 
Her karaya bir ağaç diktik. 

Bazen bir tulum sesi kadar acılı, 
Bazen kemençe gibi asi ve tepkili olduk. 

Ruhumuzda hiç bitmeyen sonsuz özgürlük. 
Güneşte sert ve direngendik amma 
Her yağmurda biraz daha sürüldük. 

Kaderi toprağına benzermiş insanların. 
Yağmur hınçla yağar hiç vazgeçmezdi. 
Tüm bereketiyle yayılsalar da Anadolu'ya 
Ağaçlar köklerini kaybederdi 
Evler adreslerini. 
Onlar çalışkan, inatçı ve güneşli gözleriyle 
Onuru oldular bu günlerimizin. 
Yaşamı aynı topraklardan başlattılar fakat. 
Mezarı yoktu ölülerimizin.