Kırmızı portakalım Şiiri - İzzettin Bilgin

Sana geliyorum yüreğimle,
Sevgin ellerimde.
Sıcak dağ yamacın dikenli vadilerinden,
Kavurucu kumlardan, yalın ayak geliyorum.
Nefes alamıyorum, sen olmadan gülemiyorum,
Çok üşüyorum, içimdeki sancıya sarılıyorum,
Sırtımı dönünce arkamda gölgeme bakıyorum.
Seni her kaybettiğimde, içimde buluyorum,
İçimdesin ama çok uzaklardasın,
İsyan ediyorum hayata, neden ben bu hale geliyorum,
Ben durdum, rüzgâr neden esiyor,
Sular neden akıyor.
Yaşadığımız anları düşünüyorum, düşler kuruyorum,
Seninle olan, ama sen olmadan,
Gönüldü bu verilip alınır mıydı?
Neden verdin, neden istiyorsun,
Yanmadan sönecek miydi aşkımız, kırmızı portakalım.
Sadece gözlerle konuştuğumuz günlerimiz ne oldu,
Bir şakayla başlayan beraberliğimiz neden gerçekle son bulmadı.
Boğmak istiyorum birilerini,
Patlatmak istiyorum şerefsizleri.
Kaybettiğim renkleri yokluğunda, karanlıkta yaşıyorum,
Gitmediğim yollar kalmadı, hepsi sana geliyor,
Yeter artık çık içimden ne istiyorsun benden.
Düşman mısın bana, katil mi edeceksin beni,
Sevmek bu mudur, böyle midir sevmeler,
Aşk güneş misali doğup batar mıydı?
Sevgi kelebeğimiz uçmadan öldü mü yoksa,
Kırmızı portakalım.
Bir başkasına mı, yar olacaksın,
Beni bırakıp gidecek misin?
Kırmızı portakal koydum adını,
Seni sevdiğim gibi sende beni sevecek misin ki?
Ölüm kıyısından geçtim senin için,
Bütün sevdiklerimi sildim, bir tek seni var ettim,
Yeter artık ne istiyorsun daha,
Kırmızı portakalım.