Kırmızı Pabuçlarım

Kızım Şeyma'ya:

İlk kez gördüm bir vitrinde,
Kırmızı pabuçlarımı,
Gülümsediler bana bakarak,
Senin olmak isteriz dediler.

Anne dedim; benim ayakkabım yok,
İnanmadı ve birkaç tane ayakkabı saydı,
Sonra da beni ordan çekip aldı.
Minicik yüreğim kırmızı pabuçlarda kaldı.

Bir bayram öncesiydi yine,
Bir şeyler alınıyordu herkese,
Yine gördüm kırmızı pabuçlarımı,
Yine göz göze geldik,hasretle.

Hiç sesimi çıkarmadan baktım,
Annem elimden çekiştirdi içeri,
Giriverdik ayakkabı satılan yere,
Kırmızı pabuçlar işte gözümün önünde.

Hiç sormadan kimseye,uzandı ellerim,
Şaştı kaldı annem bu hareketime,
Neyse bir ölçelim ayağına girermi diye,
Giydim ayağıma onları,sanki kavuştuk.

Kırmızı pabuçlarım ve ben,
Sanki uçuyorduk biz,
Sanki tüm dünya bizimdi artık.
Sanki yoktu bizden daha mutlusu.

Hiç sesimi çıkarmadan yürüdüm.
Dükkandan dışarı çıkayım diye,
O an annem seslendi arkamdan,
Kızım nereye gidiyorsun diye.

Ben de bunlar çok güzel diyebildim,
Anne bunları alalım dedim.
O gün evin içinde akşama kadar hep ayağımdalar,
Yatma saatime kadar benimle mutlular.

Acaba yatarken çıkarsamıydım,
Ya biri alırsa,ya bir şey olursa.
Ya çıkarınca üzülürlerse,
Ya sabah bulamazsam kırmızı pabuçlarımı.

Sessizce anneme yaklaştım,
Pabuçlarımla yatabilirmiyim dedim.
O da bana izin verdi işte,
Dünyalar bizimdi artık.

Kırmızı pabuçlarım ve ben,
Gece boyu birlikte yattık.
Sabah kalktığımda ilk baktığım ayaklarımdı.
Kırmızı pabuçlar hala benimdi.
Hala çok çok mutluydum ben.
Bilmem böyle bir bayram gelir mi yeniden.

Özdemir. Torul.09.06.2007