-Kırmızı Pabuçlar Şiiri - Umut Gül

Benim hiç kırmızı pabuçlarım olmadı ki!
Dedi ve sustu …
Nemlendi düş gözleri, daldı çok uzaklara
İrileşen gözbebeklerinde yığıldı hüzünler
Dokunsam ağlayacaktı.
Derinden iç geçirip ahh… dediğinde
Bıçak gibi iniverdi yüreğime
Sessiz çığlıkları
Konuşmak öyle zordu ki!
Bulabilmek teselli edecek tek bir söz
Boğazıma düğümlendi sözcükler
Susuverdim öylece…
….
Siyah beyaz bir resimde gizliydi
Hep özlediği,
Adını bildiği yüzünü göremediği
Bir kez sarılıp “Baba “diyemediği
Bir hayaldi sisler arasında kaybolan
Alıp götürmüştü ecel denen;
Duymadan baba kokusunu,
Hissetmeden saçlarını okşayan ellerinin sıcaklığını,
“Kızım” derken gözlerinin nasıl güldüğünü
……..
Yine “O “ bozuverdi sessizliği
Sevgi kokan sesi ve düş gözleriyle
Hadi! Bir kez daha anlat dedi;
“Kibritçi Kız” masalını
Sonunda gülsün ama gözleri, ısınsın minicik elleri
……

Ahh.. Küçük Kız..! Girdiğim her kavgada gökyüzü söylerken en güzel türkülerini direncim oldu Düş Gözlerin,