Kırmızı Ölüm Şiiri - Teoman Özgün

Seninle ne söyleşelim?
O korkunç, fırtınalı, girdaplı,
Karanlık gecede yol lambasının ışığı!
Ey kurtuluş gemisi!
Ey her zamana yayılan,
Her nesle ulaşan,
Kıyama hazır her zeminde kanı hatırlanan,
Her elverişli tohumu toprağın altında açan ve yeşeren,
Her susuz çiçeği kanıyla,yaprak,hayat,canlılığa kavuşturan!
Ey şehadetin büyük üstadı!
Bizim de bu karanlık ve ümidsiz gecemize bir şimşek çak!
Bizim kurumuş,
Yarı ölü halimize bir damla kanını yay!
Bizim bu soğuk ve donmuş kışımıza,
O çöl kıyamındaki ateşinden bir kor bağışla!
Ey aşıklarını “siyah ölümden” kurtarmak için
“Kırmızı ölümü” seçen!
Sen,her damla kanınla halka hayat ve dirilik verirsin.
Tarihi hareketlendirirsin.
Çağın donuk, ölü bedenini ısıtırsın ve
Bu coşkuyla dirilik, aşk ve ünid saçarsın.
İmanımızın, halkımızın, tarihimizin
Ve de zamanımızın bedeni;
Sana ve senin kanına muhtaçtır.