Kırmızı Karanlık Şiiri - Kenan Soyalp

karanlıkta yatamaz,
korkardın..

kırmızı bir gece lamban vardı
yakınca o lambayı,
fotoğrafların banyo edildiği, karanlık odaya benzetirdim,
odamızı...

kıpkırmızı kesilirdik, karanlıkta....

'bu ışığın dönenleri varmı 'diye sorardım sana,
gülerek...

'var,
birazdan gelip seni hastaneye yetiştirecek'
diye bağırırdın,
üstüme atlıyarak..

çok gülerdik.
yaşlar gelirdi gözlerimizden..

titreyen ellerimle silerken yanaklarından
neşemizin yaşını,
devirirdin gözlerini avuçlarıma
çekemezdim ellerimi,
kalırdı ipek yanaklarında..

bozuk bir oyuncak hüznü bulaşırdı birden,
çocuk gözlerine..
öylesine sığınırdın ki bana
başım bulutlara değerdi..
tepeden tırnağa bir kadın olurdun sonra,
ve teslim alırdı o kadın
sığındığı,
dağı...

bembeyaz yatağımız
suyun içinde hareket ettikçe
belirmeye başlardı resimler..
hiç bir anı kaçırmadan
tüm güzelliğini yakalardım,
kırmızı karanlıkta...

O fotoğraflara bakıyorum,şimdi..
gözlerim kapalı..
bakışlarınların dökülüyor geceye
mayınlı bir samanyolunda koşuyorum,
gözlerine basıyorum...

yeni filmler banyo ediyorum..
bütün fotoğraflarda,
senin tarafın boş beliriyor,
suyun içindeki bulanık yatakta..
inanmayıp,
kurumaları için asıyorum onları

kırmızı ışık hükmünü kaybederken
sabaha karşı..
yastığım ıslak,
fotoğraflardan damlamış,
kurumamışlar...

bir adam ağlıyor yatakta
bu ıssız fotoğraflarda..
kıpırtısız gözlerinde,
cam kırığı yaşlar..