Kırmızı kar Şiiri - Sandra Şentürk

" Ne zaman birdaha görüşürüz?" Dedi.
" Kırmızı kar yağdığı zaman" dedim.
Gözlerindeki yıldızlar yere düşmüş gibi yüzüme baktı öyle; anlamıştım; bana söyleyecek çok şeyi olduğunu ancak artık iki kelam edemeyecek kadar zihninde belki de kalbinde bizi o kadar bitirdiğini... Belki de geçen vakitler yormuştu onu ; beni bekleyerek geçirdiği o zamanlar... Ne diyebilirdim ona ? Öyle söylemek zorundaydım bilmiyordu belki de o da anlıyordu beni ; görüşürüz desem muhtemelen yalan söylemiş olurdum ; ne de olsa artık onunla aramızda yalanlar yoktu ; yalanı geç ; doğrular neydi bile bilen yoktu.
Aramızdaki herşey bittiği zaman; birbirimizi kaybetmemek uğruna birbirimize söylediğimiz yalanlarda bitmişti. Beni kaybederek o mu kazanmıştı mutluluk dolu bir yaşamı bilmiyorum; yada ben onu ömrümce hayatımdan silerek ne kazanmış olabilirdim hiç bilmiyordum. O an düşündüğüm tek şey; oradan çekip gitmekti ; ölen hatıralar dirilir miydi ki aramızda ? Biz iki yabancıdan ötesiydik onunla ; birbirlerine yüz binlerce kez veda eden iki ölü insan ve en çok kimsenin bilmediği; duymadiği ruhların derinliklerinde...
Belki de ; Tanrı bile istemiyordu onunla birdaha görüşmemizi ; öyle ki son buluşmamiz bile binbir türlü aksilikler sonrası olmuştu. Birsürü engel ; birsürü yollar ...
Hiçbir yol varilamayacak kadar uzun değildi elbet ; ruhların yolu birbiriyle kesişseydi evvelden...
Benim onunla olan savaşım bitmişti artık ; en çok kendimle bitmez sandığım bir savaşa girmiştim; bir hayatı geri kazanmak uğruna içimde ne yenilgiler yaşamıştım oysaki bilseydi ...
Onu kaybettim ancak hayatımı geri kazanmıştım belki mutlu değildim; ama hiçbir insan rüya gibi birkaç saniyelik mutluluk için günlerce, aylarca hatta yıllarca acı çekmemeli...
" Kendine iyi bak desem..." Dedi .
" Deme " dedim.
" Seni bir zamanlar çok ..." Dedi ve sustu.
" Biliyorum..."
" Biliyorsan neden bittiğini..." sözünü kestim oradan can havliyle koşup uzaklaşmak istercesine...
" Hiç anlamadım desem ..." Bir müddet sükut ettim yüzüne bakmamıştım ...
" Hiçbir zaman anlamadım " ...
" Peki sana son kez sarılmak istesem " dedi.
Gözyaşlarımı orada gözlerimin içine dondurmak istedim ; yine de ağlamadim ...
" Sarılmak anlamsız birbirine bu kadar yabancı iki insan için " dedim.
" Ve son kez diyen hiçbir sözün sahibinin duygularını samimi bulmuyorum ezelden beri "
" Yalan mıydı sence? "
" Bilmiyorum bilmekte istemiyorum; bu sorunun cevabını yokluğunda çok aradım sırf o cevabı bulabilmek uğruna uykusuz geçirdiğim çok gece oldu "
" Bende aynı şeyi düşündüm ve onca yaşanmışlık garip geliyordu. "
" Gelmesin belki de hayat yolunda seninle karşılaşmamız gerekiyordu "
" Ve tanışmamiz birbirimize bu kadar aşina olmamız yoksa nasıl isinirdi kalplerimiz birbirine ?"
" Soğumakta hayatın bir parçasıymiş ısınmak kadar demek ki "
" Senin bu durumu bu kadar olgun karsilayacağini bilmiyordum benden sonra büyümüşsün ..."
" Büyüdüm...bana bırakılan tek seçenekti büyümek o zamanlar daha çocuktum seni tanıdığım zaman " dedim.
" Birdaha kimseyi bu kadar kolay affetme sonra çok üzülürsün "
" Üzülmemi kendine dert edinecek son insan bile değilsin bu dünyada oysaki "
" Ben seni asla üzmek istemedim.."
" Üzülmedim zaten öyle ölmüşsün ki içimde; ruhumda tek bir sızı olsun hissetmedim sana dair "
Ve sonra inanmayan bakışlarını gördüm ;
" Üzüldüm ama çok değil ne önemi var ki artık üzülmüyorum çok zaman geçti "
" Biz seninle sadece sevgili değildik üzülmeni anlıyorum elbet "
" Evet ; herşey olduk ben sana ; sende bana "
" Ve bende üzüldüm "
" Bırak şimdi bunları ..."
" Yalan değildi "
" Bu kadar uzun süre veda edilmez gidelim mi biran önce yeni hayatlarimiza ben fazla sabırsızlaniyorum sensiz bir hayata başlamak için ve ne kadar güçlü olduğumu birkez daha yaşamak; anlamak istiyorum "
" Gidelim seninle savrulalim en uzaklara ..."
" Birdaha hiç görmemek üzere birbirimizi "
Kimse kimseye ; sormamisti gidesin var mı diye herkes memnundu yaşamından ve yeni hayatından; yeni umutlara ve hayatlara doğru yelken alırken ...
Doğru neydi yanlış neydi ? Kim haklıydi kim haksızdi artık ne önemi vardı ki ?