Kırmızı Kan Gülleri Şiiri - Tevfik Taş

Türkiye’de F Tipi hapishanelere karşı başlayan ölüm oruçlarında bir çok insan can verdi. Yaşamayı sürdürebilenler ölümcül, sakat.
Söylesene köhneliklerin bastığı dünya, söylesene hangi yüzyıl sona erdi, başlayan hangisi?

Eğik başımız. Kurumuş gözlerimiz toprakta

Yıl boyunca zihinde işledi burgu
Durmaksızın yağdı ölümün kırmızı karı

Fırat havzasının tarihsiz taş baltaları gibi

Ufalanmış bedenler için inip kalktı kazmalar

Zindan içre zindan istemeyenlere
Karanfiller
Adsız çiçekler

Edirne’de
Tunceli’de, İstanbul’da
Merzifon’da, Sivas’ta

Tokat’ta kadınlardan biri
Bir kucak selvi dalıyla, sessizce mezara indi
Ölümle toprak arasına
Yosunlu dallardan
Turhal işi bir yazma dokurken

“Kızım...” diyordu. “Kızım
Erimiş kemiklerin dayanmaz bu ağırlığa”

Ateşte dövülen bakırdı sesi
Nâr üstünde dönen Hubyar semahı

Diyemem, diyemem ki ağlıyordu

Bütün yıl toprağa baktık
Soframız sisli. Bakışlarımız çukur

Çorum’a güz iniyordu. Sarı, rüzgârlı
Küreklerin ve Kuran’ın sesi
Aynı yanıtsız soruyla dönüyordu

Adam, avuçladığı ıslak toprağa gömdü yüzünü
Çorum’un eski uygarlıklarına sesleniyordu

–Paflagonyalılara, Hititlere

“Duyuyor musun yavrum
Kanlı düşmanıma vermesin Mevla
Yerin yedi katı duydu
Duymuyor bu dünya”
Duymuyor