Kırmızı Kalem Şiiri - Berka Kanberoğlu

En büyük benim
En korkuncu benim sevdaların
Kimselerin çözemediği
Çalamadığı bir notayım belki de
Yada sırf sana inat kırmızılı bir kadın, üstü başı kan revan içinde
Ölmeyen bir besteyim belki de
Yada kendi saltanatında kaybolup giden bir ahu dilber
Kim bilir yabancı bir şarkıyım belki de

En büyük benim
En korkuncu benim sevdaların
Adım kırmızılı kadın
Gözlerimin rengini geceden
Tenimin rengini akşamın çöküşünden aldım
Dudaklarımsa
İçimin acısını bıçaklayan karpuzun
Yüreğine benzer
Fakat çok acıdır dudaklarımdan çıkan sözler
Çünkü az evvel birini daha yıktım
Ağlattım bir erkeği az evvel
Oysa beni ne çok sevdiğini bilirim
Bilirimde işime gelmez bilmek
Bildiğim bir tek şey var gülüm
Adımı önce ben verdim kendime
Sonra diğerleri
Adım gelincik tarlası
Hasat zamanı geldiğinde
Hiç acımazlar bana
Sürerler beni biçer döverlerin ağzına
O kocaman tarladan
Kalmaz bir tek dal kırmızı yaprak
Tepemdeki güneş kurutur beni
Rüzgarsa savurur hiç bilmediğim
Hiç büyümediğim yağmursuz kurak
Çorak topraklara
Şimdi sen nerdesin gülüm
Ben hangi vahşi iklimde

Adım kırmızılı kadın
Gelinliğim kırmızı
Kalemim kırmızı
Kırmızı ağlatır beni
Her zaman söylerim bilirsin
Ağlamak ayıp değil
Ağlamanın cinsiyeti de yok
O zaman hadi sende ağla
Sevdayla ağla gülüm
Benim göz yaşlarımla Marmara taşsın
Senin göz yaşlarınla Karadeniz çoğalsın
Biz hiç tanışmadık seninle
Yüreklerimiz sevişmedi beraberce
Bırakta göz yaşlarımız sevişsin
Bırakta anlatsınlar birbirlerine
Sevdalarını özlemlerini
Yoksa anlatmazmısın gülüm
Yoksa daha somut
Daha gerçekçi
İçi dışı bir ben olan
Sağı solu bin sen olan
Bir ben mi istersin benden
Öyleyse al sana be gülüm
Seviyorum seni