Kırmızı Güneş Şiiri - Hüseyin Evcil

Kadın; mükemmel fiziğiyle, mükemmel ölçüleriyle, galerideki bir sanat eseri gibi durmakta... Aklıyla, ruhuyla; uzaktaki sevgilisine kilitli. Ayrı mekanlarda nefes almanın durgunluğu, oturuşundan kolayca anlaşılıyor. Belki de dün gece telefonda, yine istemeyerek tartıştılar. Tartışma, uzadıkça uzadı. Aslında hiç gereği yoktu yaşanan sıkıntıları abartmanın ama yolunda gitmeyen şeyleri konuşmamak, rol yapmak olurdu. Zaten toplum adı altında bir grup canavar onlara mutlaka ulaşıyor ve öfkeyle, vahşice saldırıyordu. Yıldızlara sığınmak isteyen genç gece bulutlarının bile işkencelerde törpülendiklerini hissetmekten yorgundu ikisi de. Geçmeyen tuhaf bir yorgunluk... Oysa yaşamak, mutlu olmak, herkesten önce onların hakkı sayılabilirdi. Savaşa katılsalar; ölümsüz aşkları, çok şeyi susturabilir, çok şeyi de kökten değiştirebilirdi. Son günlerde ağlamıyor, sadece bekliyordu göğü kucaklayan onur anıtı gibi... Beklemek zordu, ama zoru başarabilirdi. Çünkü, içinin doğal mimarisi, doğal estetiği, dış çizgileri kadar olağanüstü güzeldi. Işıl ışıldı ... Yetenekliydi. Yazıyordu ayrıca. Her yazdığı eserde; yaşama dair, ölüme dair ağır renkler bulunurdu. Titrerdi, uçardı, sevgilisinde sevgisini çoğaltırken. Aynı yörüngede demirlemişlerdi. Bu bütünlük; psikolojik, metafizik açılardan yorumlanamayacak kadar çok boyutluydu. Hafif yorgundu yüreği. Zaman zaman salonda geçmişiyle baş başa kalmayı tercih ediyordu, altın çağındaki fırtınaları sorgulamaksızın. Dünyasını, bedenini daha güçlü sevmesi gerektiğine inanarak, içindeki boşluğu böylece yenebiliyor, yaşamının günden güne anlam kazandığından emin olabiliyordu. Beğenildiğini, sevildiğini, seçildiğini biliyordu. Genel yapısında bazı belirgin özellikler vardı; Zengin mimik - içten gelen ateş - gizlenmiş sinirlilik - hissettiği her şeyi gövdesiyle dile getirebilme - pozitif enerji - özgün dalış ...