Kırmızı Fırtına Şiiri - Gülşah Elikbank

Sanki ayaklarıma prangalar vurulmuş,
Bin bir kilit atılmış umutlarımın üzerine.
En derine gömülmüş tüm mutluluklar.
Bulmak istedikçe beni de çekiyor içine, kayboluyorum.
Ben, ben bile olamıyorum.
Tutsak bir melek tüm şehre meydan okuyor yüreğiyle,
Yeter dedikçe bir yeni kilit atılıyor üzerine.
Ellerim kanıyor, en beteri yüreğim kanıyor artık.
Ne zaman dinecek bu kırmızı fırtına?
Gitmeleri bilirsin hani dur durak dinlemez bir vakit yüreğin.
Arkana bile bakmadan,
Kalanları umursamadan sadece gidebilmek için gidersin.
Zor olanı kalmak mı gitmek mi diyenlere gidiyorum dersin.
Dönüşü olmayan gidişler olmalı.
Dönersen gitmiş olmazsın çünkü.
İçimde yanan ateşi,
Alev alev patlayıp canımı acıtan bu volkanı nasıl söndürebilirim,
Hangi deniz ve hangi yalancı turkuaz yeter şimdi bana.
Vazgeçişleri bilirsin
Hani yenilmiş ya da yenmiş olmak önemini yitirir birden.
Sen vazgeçmişsindir.
Yaşamın o aldatıcı parıltısından,
Gökkuşağının tüm renklerinden,
Nisan yağmurlarından...
Kendinden vazgeçersin belki de.
Gözlerin bakar ama hiç bir şey görmez,
Ellerin tutar ama bilmez,
Bedenin yaşar ama hissetmez.
Nefes almak bile ağır gelir bir vakit.
İşte o zaman vazgeçersin ve gidersin.
Gidecek yerin olmasa da...
Acının seni takip edeceğini bile bile gidersin.
Kalıp da yenilmek zor gelir.
Gidip de vazgeçmek daha kolay.
Yüzleşmek en zoru...
Hayatla karşı karşıya gelmek istemezsin
Çünkü o güçlü olandır sen zayıf.
Sihirli değnekler masallarda kalır, hayat çok farklıdır.
Hiçbir pembeye yer yoktur içinde.
Şeker pembesi aslında kan kırmızıdır, maviler siyahtır.
Kayıp bir ruh ne siyahı tanır ne kırmızıyı.
Hiçbir renk can veremez çünkü ona.
Yaşamı unuttum ben, yaşamayı unuttum.
Beni ben yapan her şeyi sildim göz yaşlarımla.
Yüreğim kabuğuna çekilip sulara bıraktı kendini,
Hangi sahilde açacak bilmem bu yaralı deniz yıldızı.
Gökyüzünde parlarken şimdi derinlerde sönüyor.
Beni anlayamazsın,
Tükenişimi bilemezsin sen.
Çocuk yüreğimi avutamazsın...