Kırmızı Ev Şiiri - Emir Akdoğan

Kırmızı Ev

Yalnızlığa meydan okuyan ev
Müstakil yalnızlığın temsilcisi.
Damından hüzün damlıyor bugün
Hüzün damlasından ıslanıyor bir kadın
Elinde ekmeği yürüyor evine
Farkında olmadan nem kapıyor hüzünden.

Ortasından beyaz şerit geçiyor evin
Kırmızılığın acısına inat,beyaz bir umut.
Telgraf telleri binlerce ayrılığın şahidi olmanın bitkinliğini yaşıyor
Kederinden kararmış bacası
Bütün sorumluluğu almış göğe uzanıyor.
İçerisi mahkum odalarla dolu;
Unutmuşlar kuş cıvıltılarını,gökyüzünü,özgürlüğü...
Yağmura bacanın izin verdiği kadarıyla kavuşuyorlar.

Çatısı olmayan yetim kırmızı ev...
Seni bir ben anlarım
Damından akan hüznünü
Bacandaki kederini,içindeki mahkumluğunu
Telgraf tellerindeki bitkinliğini
Ve her şeye rağmen beyaz şeridini bir ben anlarım...