Kırmızı Erguvanlar

Yorulmuştum gezerken
Saatlerdir gezdiğim, şehrin sokaklarında.
Baktım, bir park var.
Oturdum parktaki bir banka, bir nisan akşamına doğru
Dinlenmeye başladım yalnız başıma.
Güneş ışınlarının ağaçların sık dalları arasından sızıp geldiği bir sırada.
Ben, dinlenirken!
Güneşe, banklara gülümsüyordu.
Ve!
Bana, gülümsüyordu.
Size baharı getirdim diyen, salkım saçak kırmızı erguvanlar.

Az, sonra!
İki kumru dolaşmaya başladı önümde.
Kanat, kırarak.
Ben elimdeki torbadan, çekirdek yerken karşılarında!
Sonra, ben!
Dinlenirken sevindirdim onları, bir avuç çekirdeğe.
Ve!
Yediler, ürkek çekinerek!
Ben dinlenirken, oturduğum bankta!
Baharı kokladım havayı kokladım, erguvanların güzelliğine bakarken
Dinlendim kokladım baharı o parkta.

Otururken, memleketim geldi aklıma.
Bir başka güzel olurdu,
Bizim oraların dağları bağları bahçeleri baharda,
Kıvrım, kıvrım dolanır giderdi, bağlara doğru giden, taşlı yolları.
Ve!
Toprak, kokardı.
Mor menekşeler, mor sümbüller kokardı, baharında.

Bizim oraların, erguvanı başkaydı.
Mor açardı.
Açtılar’ mı, burcu, burcu kokardı, mor salkımları dallarında.
Hep beklerdik, bahar gelsin’ de açsınlar diye.
Okula götürelim diye.
Ne güzel görünürdü, o mavi kokulu erguvanlar açtıklarında baharda.
Oturduğum parkta dinlenirken, onları hatırladım.
Kendimi tutamadım, ağladım sonunda.

1 04 2016
Antalya