Kırmızı duygular Şiiri - Mustafa Tunca

öyle uzak ki
öyle yasak ki
öyle bir rüzgar ki;
cebimde ki son kibrite inat...
zaten sevmem kokusunu
öyle bir fırtına ki;
titanik sanki benim
öyle soğuk ki deniz...
öyle bir özlemek ki
düşmeye sabırsız bir damlayım sanki toprağa
öyle bir dua ki;
sanki duyuyorsun beni
her senden bahsedişimde duyuyorsun sanki
oysa sadece içimden fısıldıyorum adını
utangaç yağmurlara teslim gözlerle...
öyle güzel gözler
kime güler şimdilerde
bilmem ki...
rüzgar kokunu taşımıyor artık
kim bilir neden?
bütün bu nedenleri bilmeden
öyle zor ki...
sevişmek kan ter içinde
yokluk içinde ve türlü biçimde
aşkının ruhu kıvrımlarımı terk etmeden.
yiten zaferler yıkılırken
öyle zor teslim etmek aldığım kaleleri
yıkılışım bir düğün
bir festival senin hanende...
öyle zor ki izlemek bu yangını
hançerlerken sırtımı her biri ayrı pusudan fışkıran bahanenle...
küllerinden yaptığım heykeline tapıyorum
senin için dolduruyorum kadehi...
ben bıraktım içkiyi...
sana başladım.
iyi kafa yapıyorsun akşamları...
çizgilerine basmadan yürümeye çalışıyorum kalbimdeki çatlakların
sen nereden bileceksin böyle yabancı saplantıları...
şimdi git, sadece git...
kalmasın aklımda vücudunun anlamsız ayrıntıları...