Kırmızı Dans Şiiri - Leyla Ayyıldız

Yine gece olmuş.
Kaç gün oldu?

Masa hala bıraktığın gibi.
Vazodaki güller küskün.
Ölümün susuzluğunda tenleri.
Ölümün kırmızısında ağıtları.

Yarım kalan kadehinde
içemediğin son şarabın duruyor.
Ağzımda pas tadı.
Ağzımda yokluğunun acısı.

Carlos Gardel söylüyor hala,
bandoneon ezgileri eşliğinde;
'Mi Noche Triste',
'Üzgün Gecem'...

Hani şu terk edilen sevgilinin
üzüntüsünü anlatan tango şarkısı...
'Mi Noche Triste'...
Yerde cam kırıkları.

Duvarda patlayan kadehten dökülen şarap,
duvar kağıdı üzerinde
kırmızı lekelerden bir tablo oluşturmuş,
bir yangın ateş yanıyor ortasında.
Alev alev...

Kırmızı tül elbisen var üzerinde,
gelincik renginde,
gelincik kumaşından.

Dans ediyoruz.
Bir elimle belinden kavramışım,
Diğer elimde narin parmakların.
Tango...

Öyle bir dans ki yaptığımız,
zaman durmuş, soluk tutulmuş,
ne öncesi varmış, ne sonrası.
Sonsuzluğun dansına eriyip karışmış notalar.

Notalara tutunmuş bedenlerimiz,
alevlere karışmış hiçliğimiz.
Biz bile yokuz orada.
Kayboluşumuz aşkın koynunda.
Kayboluşumuz aşkın avuçlarında.

Dansımız aşkın ateşinden adımlarla.
'......Orto......Orto....Cross.....'
Ah, nasıl bir dans bu?
Nasıl bir dans...

Kırmızı elbisenin kolları kelebek kanatları gibi açılmış.
Uçuşun kelebek çırpınışından.
Kelebek hafifliğin kollarımda,
kelebek dansın nefesinin buğusunda.

Ah, nasıl bir dans...

Yerde cam kırıkları,
masada kadehin,
ağzımda pas tadın.
Yoksun...

Bir gelinciği koparıp, dokunmak;
kırmızıdan, ölümün siyahına,
ölümün yok oluşuna giden renkleri.
El vurgunu derler buna.
Özgürlüğe dokunan elden gelen ölümdür bu.

Duvardaki renkler gittikçe soluyor.
Gelincik kumaşından elbisen,
yokluğun siyahında artık.
Söylemiştin. 'Uçamazsam ölürüm' demiştin.

Tutabilmek incitmeden bir kelebeği mümkün mü?
El vurgunu derler adına ölümün sebebi.
Gidişinin sebebi; el vurgunu. Yokluğunun...
Gözlerim kan çanağı...