Kırmızı Çocuklar... Şiiri - Sinem Özaşgın

Benim melek çocuklarım
Bulutları umut mavisi gökyüzüleri kalp beyazı
Resimlerinde olan
Çocuklarım...
Güllerin kokması gereken zamanlarda
Solgun bir yaprağın seyrediği bedenlerinizde
Ve tüm kanların cereyan ettiği bilhassa
Sizin olmamanız gereken kıtalarda
Resimleri olmaması gereken beldelerde
Acıyla soluyan canım çocuklarım...

Yolların zift feryadıyla bürünürken
Omuzlarında taşıdığı iki melekten başka
Bir de Yaradan Rabbi ile
Yalnızlığın pençesinin daha da sıkılaştığı
Bombalı evlerin kirişlerine sıkışırcasına ağlayan
Gönül gözü kanlanmış çocuklarım...

Ve dışarısı günahların oynandığı bir taverna
Ve patlamalardan duyulmayan ezan sesleri
Ve kötülerin cirit attığı bir ceset toprağı
Ve makineleşmiş tank emirleri
Ve sınırsız küfürler
Bir yahudi şarkısının ölüm kokusu
Bir tekme, sonsuz söz
Ve hayatı taciz edilmişcesine
Umutları mavi, gökyüzüleri beyaz
Resimlerinde rüya olan çocuklarım...

Elbet ölmek isterdim koynunuzda
En güzel koku sizdedir
Belki koklarsam umudun kokusunu
Sizinle cennete gelebilirim
Ve o zaman ayak basınca şelalelerin seslerine
İdamın cehennemde kaldığı
Size resimler yapabilirim
Herşeyin sonsuz olduğunu gösterircesine
Elbette sizin gözleriniz gibi güzel olur
Mavi umutların beyaz gökyüzünün olduğu
Sevimli bir cennete belki...

Elbet ölmek isterdim
Sizin koynunuzda... Evet...
Tutarsanız ellerimden
Cennete gelebilirim
Ve o zaman bu çilekeş Dünya yokolur belki
Rabbime yalvarırcasına
Ve o zaman çizerdim
Sevimli bir cennetin resmini umut bulutlarında...

E F T E L Y A...
(Akdenizi cebinde taşıyan kız...)