Kırmızı boyalı sanrılarım

Nemden küflenmiş duvarlarım
Tırnaklarımla kaldırıyorum kabarık etlerimi
Kırmızı bir boya çıkar sanırken altından
Daha ilk kat olduğunu anlıyorum, kat kat acılarım.

Belimden süzülen ince soğuk anılarım,
Üstümde ne var ne yok örtmeye çalışıyorum açık yerlerimi
Sıcak bir huzur gelir sanırken sırtımdan
Kapatmadığını anlıyorum, sırtımda kat kat yaralarım.

Dumanı üstünde tüten bir sıcak ekmekti çocukluk kaygılarım
Evin ortasında bir direk, daha çökertmemiş hüzün, çatılarımı
Hiç bitmez sanmıştım, silinmez hayallerimden
Düzlüğün ortasında bir krater, ortasında bedenim, ağız dolusu çığlıklarım.

Öldün, yittik, doğdu, geldik.
Ah benim ket vurulmaz anlamsız sanrılarım…