Lastik pabuçlarımın ucunda
Ayaklarımın üzerine henüz bastığım yıllardı.
İlkokulda, ufacık cin gibi bir oğlandım
Çevirdiğim çemberin peşi sıra koşturan,
Geçmişin siluetinde bir zamanlar.
Hep derdim; ‘‘ Anne, baba…
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Çocuk ve bisiklet üzerinden hayata göndermeleriniz etkileyici.
Büyüdüğünü sanıp,nice,ayakları pedala ermeyenlere olsun.
Anlamlı ve anlatımlı iyi bir çalışma.Kutlarım Sayın İbrahim Soyalar.
Mürsel Adıgüzel
nedense çocuklara aman büyüyceksin diye hep büyük alınır...güzel bir anlatım bende bir aglayan bebegim olsun istemişimdir :))
Sende büyüme oğlum, hep çocuk kal
Gözlerinde yaş, çocuk kalbinde yas olmasın asla.
Küçük kırmızı bisikletin olsun düşlerinde asılı kalmayan,
Rüzgarla yarışırken aksın gitsin altından zaman,
Kuşların kanat çırpışında anlam kazansın hayat….......
..Sanırım, hep çocuk kalmak gibi bir özlemimiz yüreğimizde iyi yer edinmiş.keşke kalabilseydik..tebrikler..Melih BAKİ
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta