Dalları kırık, boynunu bükmüş,
Kırmızı bir gül kanıyordu.
Nemrut’un volkanı sönmüş,
O, içten içe yanıyordu.
Van Gölü’ne gözlerini dikmiş,
Fırtınalı geçmişini anıyordu.
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
