Kırmızı (babama) Şiiri - İsmail Kaplan

KIRMIZI
(babama)

Güzler çamurlu
Gübre tadında avlular
Evler taş mı taş
Bastona dayanır
Kağnılarda kış, yavaş-yavaş

burnumda rüzgarın ağırlığı
aklımda babamın kırmızılığı
Üşümeyi hiç öğrenemedim

Annem!
Kendi kanıyla başlatırdı
Pabucu yırtık bir zamanı
Emzirerek sulardı beni
Kırmızı olurdu
Daha fazla doğuran babam
Çekiçle döverdi gözlerini
Ağlardım
Kızardı
Annemin kokusuyla avunurdum

Saklambaç oynardım
Ardıç kuşlarının kanatlarında
Babam kıpkırmızı
Bulamazdı da kızardı
Genzi is kokan
Annemin göğüsleri saklardı beni

Denizaşırı topraklardan
Sinirli atlarla gelirdi
İğde ağacına asılır
Onun kollarıyla sarardım babamı
Uzaktan sarnıç boyu cümleler kurar
Düşsel çağrışımlar yaşardım
Babam kırmızı atları okşadıkça
Esmer tenime kızar
kanatırdım

Akşamlar hep alaca hüzün kokardı
Uzun olurdu susmalarım
Kandilin şavkıyla ıslanan babam
Yine kırmızı
Boğazım da bir burukluk
Ağlardım
Babam tadındadır diye
Annemi kokardım hep